Attacco di panico Nójja - Associazione Succede solo a Bologna

Attacco di panico
di Alberto Tampellini
A sòn dstais a lèt tra vajja e sònn sèinza gnanc un scusòt
Quand, al inpruvîs, a um sént tarmèr al quajarot;
al côr am bât, la front l’am sûda,
una gran ansia l’um sèra la gòula
e la tèsta la pèr vûda.
L è cunpâgna se la môrt l’um guardéss e l’um géss:
“T arcôrdet, cinén, che mé at sòn sèinpar drî,
stramèz al bûr cunpâgna stramèz al cèr,
e che o prémma o dòpp a t vgnirò a catèr?”
Nójja
di Alberto Tampellini
Intant ca pèins a la mî nójja
a guèrd in dal canèl e a vadd na fójja.
Pian pian con l’âcua féssa la va vî;
a vrêv cla purtéss sîg anc la mî arlî.
Ónna cl’an schêrza
di Alberto Tampellini
Un dé che vêrs la basòura
a girèva trancuéll par la canpâgna,
a ciapé drétt pr una cavdâgna.
Arivè al mêz d un canvèr,
a vadd ón fté ed naigher
cl êra drî a sghèr l’êrba col fèr.
«Vâghia bèin par la zitè?» ai gé mé.
Sóbbit dopp al saluté
e ai dmandé
sl êra ón cal stèva lé.
Mo quand als vulté
mé al vésst pulîd in fâza
e a ciapé una gran scagâza.
La chèren l’an gn êra pió
e sòul agl’os i se vdêven só par zó.
Alòura mé ai gé:
«Mo chi ît té?».
E lî l arspundé:
«Mé, chèr al mî sgirundlòn,
st è pròpri vójja ed priglèr
a sòun la Môrt
col mî fèr da sghèr!».
E mé, con un gran peppacûl:
«Bèin mo par côsa tî drî a sghèr la spâgna?
Té t an î qualla c la sèiga la vétta dla zèint?».
E lî:
«Ògni tant a fâg fèsta anca mé,
mo, pr an pêrder dal tótt l alenamèint,
a saig un pôc la spâgna a l’âria avêrta
e a nès al parfómm di fiûr
cl um dà un pôc d’algrazza al côr.
Difâti, a la lónga am anói
a sénter sèinpar la zèint
c la zîga par chi angn è pió
parché al ò tôlt só mé.
L’am fà bèin al umòur
l’âria ed canpâgna,
anc sl am fà vgnîr un pôc al fardòur».
Alòura mé, lé in pî
c an vdêva l’òura ed scapèr vî,
ai gé:
«Arpòset pûr un pôc, amdòura,
che ed sicûr at fà bòun par l umòur;
t vdrè che inción as laminterà».
E lî:
«Sé, a spêr pròpri clum pâsa un pôc l afàn,
parchè prèst ai ò da turnèr a sghèr di cristiàn».
E mé, intant c a tibièva vî:
«Beh, alòura adío,
e brîsa esagerèr col tô sghèr...».
E lî par cumiè:
«Quand tum salût a mé
tan è brîsa da dîr ‘adío’,
t è invêzi da dîr ‘a se vdrèin’,
parché o prémma o dòpp,
purtròp par vuèter umarén
c a sî fât ed tèra da cópp,
ed sicûr as turnarèin a catèr.
E adèsa, c a sèin bèle stra lómm e scûr,
và mò par dlà sèinza pêrder dl èter tèinp,
acsé t arîv in zitè prémma c al fâga bûr...».