In viaggio con Sonila: il blog che porta la bandiera albanese in giro

In viaggio con Sonila: il
blog che porta la bandiera
albanese in giro per il mondo
Sono una coppia diversa dagli altri. Hanno rinunciato al sogno
di sposarsi per viaggiare. Non si definiscono turisti ma
viaggiatori e sono in grado di essere felici anche con pochi
soldi e nessun lusso.
Il viaggio dell’albanese Sonila Qesaraku con il suo fidanzato
italiano Fabio Ive è molto semplice. Sono alla ricerca di
storie, culture, tradizioni, discipline energetiche e
spirituali, luoghi, religioni, storie di vita delle persone
incontrate.
Attualmente stanno viaggiando da più di 7 mesi. Hanno visitato
7 Paesi del Sud-Est Asiatico: Thailandia, Indonesia,
Singapore, Malesia, Laos, Cambogia e Vietnam.
Hanno un blog/pagina su Facebook chiamato “Travelling with
Sonila”
(a
questo
indirizzo
fb,
https://www.facebook.com/Travelling-with-Sonila-Blog-Udh%C3%AB
timesh-1571237623168398/ )
nel quale riflettono su tutte le
loro esperienze di viaggio. Ogni foto si accompagna a una
descrizione in tre lingue, cioè albanese, italiano ed inglese.
Il blog è seguito da molti albanesi, italiani e stranieri di
tutto il mondo.
Sonila
è
la
migliore
“ambasciatrice” albanese nei
Paesi
asiatici,
là
dove
pochissime persone sanno che
nella mappa del mondo esiste un
piccolo Paese che si chiama
Albania, ma che ha grandi valori
culturali, storici, umani e rare
bellezze naturali. La bandiera
albanese li accompagna in ogni Paese del mondo dove vanno. Lo
scopo è semplice: farla sventolare dove, forse, nessun
albanese è mai arrivato prima. L’idea è stata inizialmente di
Sonila, ma ovviamente fortemente sostenuta anche da Fabio.
D.: Com’è un viaggio per voi? Perché viaggiatori e non
turisti?
R.: Noi viaggiamo tra le persone locali con lo zaino in
spalla, muovendoci con i mezzi pubblici, dormendo in ostelli
economici, camminando molto a piedi e facendo la maggior parte
delle cose da soli senza utilizzare agenzie di
viaggio.Viaggiare per noi significa anche fare attività
umanitarie e di volontariato.
In Malesia, in un tempio induista, abbiamo aiutato a cucinare
e servire il cibo sia ai credenti che ai meno abbienti.
In Cambogia abbiamo insegnato inglese ai bambini di una scuola
rurale che hanno difficoltà economiche.
In Vietnam abbiamo visitato e contribuito portando dei beni
alimentari di prima necessità e dando un aiuto economico ad un
orfanotrofio.
Viaggiare per noi è anche vivere un esperienza come quella di
una seduta di yoga e meditazione. O quella di stare tanti
giorni in mezzo alla natura, senza caffè, alcool, mangiando
solo cibo vegetariano. L’idea è di staccare dalla quotidianità
e, per qualche tempo, stare in silenzio e concentrarsi solo su
se stessi.
D.: Perché proprio questa forma di viaggio? Non vorreste anche
voi fare delle vacanze come tanti pensano, viaggiare in aereo,
dormire in alberghi a 7 stelle, muoversi con auto di lusso?
R.: No. Noi non vogliamo fare le vacanze in alberghi di lusso.
Non che giudichiamo chi li fa, ma abbiamo scelto di farne un
altro tipo. Ci piace viaggiare semplicemente e lentamente tra
i locali. Solo così possiamo conoscere meglio le storie,
culture e tradizioni dei posti che visitiamo. Durante il
viaggio abbiamo incontrato alcuni occidentali in vacanza per
2-3 settimane, che, stando solo in resort di lusso, non
avevano quasi mai parlato con la gente del posto, ma solo con
altri turisti e di conseguenza non sapevano molto del Paese
che visitavano. Questo è davvero un peccato, sempre dal nostro
punto di vista. Viaggiare non significa solo andare in una
bella spiaggia, mangiare del buon cibo o fare un trattamento
SPA. Naturalmente anche questi servono, anche noi li abbiamo
fatti, ma sono solo una piccola parte del nostro viaggio.
D.: Perché questa scelta?
R.: Abbiamo fatto questa scelta perché volevamo essere liberi
di decidere ogni giorno senza pianificare a lungo termine, di
uscire fuori dal sistema e dalla società, di capire se la vita
che facevamo era veramente la vita che volevamo. Volevamo
avere la possibilità di fare un viaggio intorno al mondo così
come un viaggio interiore. Volevamo fare diverse esperienze in
diversi Paesi.
D.: Qual è il posto più bello che avete visitato?
R.: È una domanda che ci fanno molte persone. E’ molto
difficile stabilire quale sia il Paese migliore, perché ogni
Paese è stato molto bello per noi e ci ha dato qualcosa. La
Thailandia è stato il primo Paese visitato, ci ha
impressionato per i sorrisi delle persone, non per niente
viene chiamata anche il Paese dei sorrisi. Lì abbiamo visto
mare e spiagge bellissime e i tramonti più belli. In Indonesia
abbiamo visto rare meraviglie naturali come il vulcano Bromo e
la fiamma blu. Singapore, chiamata anche la Svizzera
dell’Asia, è una città-Stato moderna, con edifici alti in
armonia l’uno con l’altro. La notte, con l’accensione di luci
colorate, è stupenda. Lì abbiamo visto il più bello spettacolo
di luci ed acqua. La Malesia ci è piaciuta e ci ha sorpreso
molto. Un Paese multiculturale, dove, oltre le diverse culture
e religioni, convivono benissimo il moderno, lo storico e la
natura. Le persone sono molto socievoli, aperte mentalmente e
parlano un ottimo l’inglese.
…“Laos e Cambogia sono i due Paesi più autentici ed originali
nel quale il tempo, a volte, sembra si sia fermato. Il Vietnam
con le sue bellezza naturali, unito all’accoglienza
meravigliosa del suo popolo, ne fa un Paese molto bello ed
affascinante. “…
D.: Cosa vuol dire quest’esperienza per voi? Che cosa avete
imparato da questi viaggi? Si dice che il viaggiare intorno al
mondo è come aver completato l’Università. E’ vera questa
cosa?
R.: Sì. Quest’esperienza ci ha insegnato molte cose, sia a
livello individuale che di coppia. In primo luogo, nel corso
di questi mesi siamo stati 24 ore sempre insieme. In
precedenza, il tempo passato insieme era limitato, in quanto
ognuno aveva il proprio lavoro. Oggi viviamo la nostra
relazione con una maggiore intensità e se non abbiamo avuto
problemi e litigi vuol dire che il nostro rapporto ha una base
molto forte. Abbiamo capito molte cose di noi. Durante i
viaggi, abbiamo visto la reazione l’una dell’altro in
situazioni a volte difficili, cose che nella vita normale non
avremmo potuto vedere. Abbiamo imparato che nulla è
impossibile nella vita, non c’è limite di età per essere
felici, che la casa non è dove sei nato ma dove ti senti
meglio, ovviamente senza mai dimenticare le proprie radici e
di essere grati per quello che abbiamo. Ci ha fatto capire che
questo viaggio è stato il nostro più grande investimento e non
lo rimpiangiamo mai. Abbiamo capito che la chiave della
felicità è l’amore per noi stessi, per l’altro, per tutti gli
esseri umani e per la natura.
D.: Avete viaggiato molto, e credo durante il viaggio avete
incontrato anche delle difficoltà. Quale di loro non vorreste
che si ripetesse, o che non vi è stato facile adattarvi?
R.: Non abbiamo avuto grandi difficoltà che non si possono
affrontare. Possiamo dire che durante il viaggio nel Sud-Est
Asiatico, essendo noi vegetariani, abbiamo avuto qualche
difficoltà col cibo (i cibi più consumati in questi Paesi sono
proprio quelli che noi non mangiamo, cioè carne, pesce e
uova). Questo non nelle grandi città, ma in alcuni villaggi
dove a volte abbiamo mangiato per diversi giorni, a pranzo e a
cena, sempre e solo un po’ di riso bianco con verdure saltate.
A volte qualche piccola difficoltà linguistica nei Paesi dove
le persone non parlavano inglese. A volte qualche piccola
difficoltà culturale soprattutto all’inizio del nostro
viaggio, ad esempio come la maniera di salutare che in alcuni
di questi Paesi è molto diversa dalla nostra. Abbiamo imparato
che con alcune persone di religione buddista ed induista non
ci si dà la mano come da noi, ma si saluta a distanza con le
mani unite davanti al petto piegandosi leggermente. Mentre con
persone di religione musulmana non si dà la mano alle persone
di sesso opposto. Una delle cose a cui non ci siamo ancora
abituati dopo quasi 8 mesi di Asia è farsi la doccia con
l’acqua fredda.
D.: Che tipo di messaggio puoi dare alle persone, perché
devono viaggiare?
R.: Il viaggio non è solo visitare luoghi nuovi, ma anche un
viaggio interiore. Capisci molte cose di te che forse non
avresti modo di scoprire se non viaggiassi. Conosci tante
persone, culture e tradizioni. Viaggiare non vuol dire
spendere tanti soldi, si può viaggiare con poco, almeno nel
Sud Est Asiatico. Più viaggi, meglio ti senti fisicamente, più
ti arricchisci mentalmente e spiritualmente.
Dal
seguente
link,
http://shqiptarja.com/news.php?id_legami=225133, è presa la
versione integrale in albanese dell’intervista. Nell’articolo,
anche alcune delle foto scattate da Sonila e Fabio.
Ata janë një çift ndyshe nga të tjerët. Kanë hequr dorë nga
ëndrra për t’u martuar për udhëtimet. Flamuri shqiptar i
shoqëron në çdo vend të botës që ata shkojnë. Nuk e quajnë
veten turistë por udhëtarë dhe janë në gjendje të bëjnë qejf
edhe me shumë pak para dhe aspak luks.
Udhëtimi i shqiptares Sonila Qesarakut me të fejuarin e saj
italian Fabio Ive është shumë i thjeshtë, u mjafton thjesht
një çantë shpine, lëvizin me mjete publike, flenë nëpër
hostele të lira, ecin shumë në këmbë dhe shumicën e gjërave i
bëjnë vetë pa nevojën e një agjensie.
34- vjeçarja ka hapur një blog të sajin me emrin ‘Travelling
with Sonila – Blog Udhëtimesh’, ku në të pasqyron të gjitha
eksperiencat e saj të udhëtimeve. Çdo foto shoqërohet me një
përshkrim në tre gjuhë të botës, në shqip, italisht dhe
anglisht. Në blogun e saj ajo numëron shumë ndjekës si
shqiptarë ashtu edhe të huaj.
Ideja që flamuri shqiptar të valëvitej kudo që çifti
udhëtonte ishte e Sonilës, por sigurisht edhe i dashuri i saj
e ka mbështetur atë. Aktualisht udhëtojnë prej më shumë se 7
muajsh. Ata kanë vizituar 7 vende të Azisë Juglindore,
Tajlandën, Singaporin, Malajzinë, Laosin, Kamboxhian dhe
Vietnamin.
Qëllimi është shumë i thjeshtë, kudo që shkojnë të çojnë
flamurin shqiptar të valvitet atje ku ndoshta nuk ka arritur
më parë asnjë shqiptar. Nga këto udhëtime kanë marrë me vete
eksperienca shumë të bukura, kanë historinë, kulturat,
tradita, disiplinat shpirtërore dhe energjike, fene, kanë
takuar shumë njerëz.
Nuk e konsiderojnë veten turistë dhe nuk sillen kurrë si të
tillë. Në Malajzi, në një tempull induist kanë ndihmuar të
gatuajnë dhe t’u servirin ushqim besimtarëve por edhe njerëzve
të varfër.
Në Kamboxhia u kanë mësuar fëmijëve të vegjël që kanë
vështirësi ekonomike gjuhë angleze e ndërsa në Vietnam kanë
ndihmuar në një jetimore.
34-vjeçarja nga përmeti është ambasadorja më e mirë në vendet
Aziatike, aty ku shumë pak mund të dinë që në hartën e botës
ekziston edhe një vend i vogël me emrin Shqipëri, por që mbart
vlera shumë të mëdha kulturore, historike, njerëzohe dhe me
bukuri të rralla natyrore.
Si është një udhëtim për ju? Përse udhëtarë dhe jo turistë?
Na mjafton një çantë shpine, lëvizim me mjete publike, flemë
nëpër hostele të lira, ecim shumë në këmbë dhe shumicën e
gjërave e bëjmë vetë pa nevojën e një agjensie. Kemi shpenzuar
edhe javë të tëra në mes të natyrës, pa kafe, pa alkol, ushqim
vegjetarian, kemi bërë dhe joga.
Pse pikërisht kjo formë udhëtimi? Nuk do të dëshironit edhe
ju që të bënit udhëtime siç shumë e mendojnë, me avion, në
hotele me 7 yje,
me makina luksi?
Jo. Ne nuk duam të bëjmë pushime nëpër hotele luksoze, jo se
i gjykojmë kush i bën. Por ne bëjmë një tjetër lloj udhëtimi.
I gëzohemi një udhëtimi të thjeshtë e të ngadaltë. Me çantë
shpine, me transport publik, duke njohur njerëz vendas. Vetëm
kështu mund të njohim historitë, kulturat, traditat. Gjatë
udhëtimit kemi takuar disa njerëz perëndimor që vinin për të
bërë pushime 2-3 javore nëpër resorte luksoze dhe nuk dinin
asgjë rreth vendit që ata vizitonin, nuk kishin folur
asnjëherë me vendasit por vetëm me turistët e tjerë. Është me
të vërtetë për të ardhur keq, gjithmonë nga pikëpamja jonë
flas. Të udhëtosh nuk do të thotë që të ikësh në një plazh të
bukur, të hash ushqim të mirë apo të bësh një trajtim në SPA.
Natyrisht edhe këto duhen, edhe ne i kemi bërë, por janë pjesë
shumë e vogël e udhëtimit tonë.
Pse kjo zgjedhje?
E bëmë këtë zgjedhje sepse donim të ishim të lirë, të
vendosnim çdo ditë pa planifikuar për një kohë të gjatë, të
dilnim jashtë sistemit dhe shoqërisë, të kuptonim që jeta që
bënim të ishte vërtetë jeta që dëshironim. Donim të kishim
mundësi të udhëtonin rreth botës adhtu edhe një udhëtim brenda
vetes. Dëshironim të bënin ekperienca të ndryshme në këto
vende. Kemi përjetuar një ekperiencë unike kur kemi bërë joga,
ideja për t’u shkëputur nga realiteti për disa moment pa folur
dhe të përqëndroheshim vetëm të vetja jonë.
Ju keni vendosur flamurin shqiptar në çdo vend që udhëtoni.
Ideja e kujt ka qenë?
Ideja e shpalosjes së flamurit shqiptar kudo që shkojmë,
ndoshta aty ku nuk ka shkuar më parë asnjë shqiptar ishte
fillimisht e imja, por Fabio, partneri im i jetës më ka
mbështetur plotësisht. Fabios i pëlqen shumë flamuri ynë, por
edhe Shqipëria. Do të vinte me shumë dëshirë të jetonte në
Shqipëri. Qëllimi është shumë i thjeshtë, kudo që shkojnë të
çojnë flamurin shqiptar të valvitet atje ku ndoshta nuk ka
arritur më parë asnjë shqiptar.
Cili është vendi më i bukur që keni vizituar?
Është një pyetje që na e bëjnë shumë persona. Është paksa e
vështirë për të përcaktuar se cili është vendi më i bukur,
sepse për ne çdo vend ka qenë shumë i bukur për diçka, një
tjetër ka qenë i bukur për diçka tjetër. Tajlanda është vendi
që na ka bërë shumë përshtypje. Buzëqeshjet e njerëzve aty na
kanë mrekulluar. Jo më kot ajo quhet edhe toka e buzëqeshjeve,
bukuria e detit, e plazheve dhe perëndimet e diellit më të
bukur të jetës sime. Në indonezi kemi parë mrekulli natyrore
të rralla si vullkani Bromo dhe flaka blu.
Singapori i
quajtur ndryshe si Zvicra e Azisë, është një qytet shumë
multikulturor me ndërtesa të larta, moderne me shumë harmoni
me njëra tjetrën. Nata me dritat shumë ngjyrëshe është një
mrekulli. Atje kemi parë dhe spektaklin më të bukur me ndezjen
e dritave. Nga ana tjetër edhe Majlazia na ka pëlqyer dhe
surprizuar shumë. Njerëzit ishin shumë të hapur mendërisht,
shumë shoqëror dhe flisnin shumë mirë anglisht. Ju thashë, e
kemi shumë të vështirë për të diferencuar një vend. Çdo vend
ka bukurinë e tij.
Çfarë do të thotë kjo eksperiencë për ju? Çfarë keni mësuar
nga këto udhëtime? Thonë që të udhëtosh diku është njësoj si
të kesh mbaruar një universitet është e vërtetë?
Po. Kjo eksperiencë na ka mësuar shumë gjëra si në nivel
individual ashtu edhe në çift. Në radhë të parë gjatë këtyre
muajve kemi qenë 24 orë bashkë unë dhe Fabio. Më parë ishim
secili në punën e tij ndërsa sot jetojmë raportin tonë në një
intesitet më të madh dhe nëse nuk kemi pasur grindje dhe
probleme do të thotë që kemi pasur baza shumë të forta. Na ka
lejuar të kuptojmë shumë gjëra për njëri tjetrin, shpesh në
situata të caktuara gjatë udhëtimeve kemi parë si reagojmë
duke e njohur më shumë njëri tjetrin. Kemi mësuar se asgjë nuk
është e pamundur në jetë, na ka mësuar se nuk ka limit moshe
për të qenë të lumtur, se shtëpia jonë nuk është vendi ku ke
lindur por atje ku ndihesh më mirë pa harruar gjithmonë vendin
ku ke lindur, të jemi mirënjohës për të që kemi. Na ka bërë të
kuptojmë që ky udhëtim ka qenë investimi ynë më i madh për të
cilin nuk pendohemi kurrë. Kemi kutuar që çelësi i lumturisë
është dashuria për veten tonë, për njeri tjetrin në çift për
të gjitha qeniet njerëzore edhe për natyrë.
Keni udhëtuar shumë, dhe besoj që gjatë rrugës keni hasur
edhe vështirësi. Cilën prej tyre do të veçoje, që ndoshta nuk
do doje të përsëritej apo që e keni pasur jo shumë të lehtë të
përshtateshe?
Nuk kemi pasur ndonjë vështirësi shumë të madhe aq sa mund të
ketë qenë e papërballueshme. Mund të them që paksa e vështirë
gjatë udhëtimit në Azi Juglindore ka qenë ushqimi, duke qenë
se ne jemi vegjetarian, nuk hamë mishin, peshkun apo vezët, që
në këto vende dihet konsumohet shumë. Ndoshta jo në qytetet e
mëdha, por nëpër fshatrat ku kemi shkuar kemi ngrenë për disa
ditë rresht vetëm oriz të bardhe e pak prerime si në drekë
ashtu edhe në darkë. Pak i vështirë ka qenë edhe komunikimi,
në vendet që nuk kanë ditur të flasin gjuhën angleze. Edhe
mënyra e të përshëndeturit që është shumë ndryshe nga e jona.
Kur takon dikë këtu nuk e takon duke i dhënë dorën, por duke
bashkuar dy duart përpara gjoksit e duke u përkulur paksa në
largësi. Në rast takimi me persona të fesë muslimane kemi
mësuar të mos u japim dorën personave të seksit të kundërt.
Ajo që jemi mësuar akoma pas 8 muajsh qëndrimi në Azi është
dush me ujë të ftohtë.
Çfarë mesazhi mund t’u japësh njerëzve, pse duhet të
udhëtojnë?
Udhëtimi nuk është thjesht vetëm për të vizituar vende të
ndryshme, por edhe një udhëtim brenda vete. E njeh vetëm më
mirë dhe kupton shumë gjëra që ndoshta nuk mund të të
krijoheshe mundësia nëse nuk do të udhëtoje. Njeh shumë
njerëz, kultura, pasyrohesh shumë si në shpirt edhe nga
mendërisht. Të udhëtosh nuk do të thotë që duhet të shpenzosh
shumë para me patjetër, por mund ta bësh atë edhe me pak para.
Sa më shumë udhëtime aq më mirë, ndihesh dhe më mirë
shpirtërisht dhe fizikisht.