Stampa la pagina - Pieve di Revigozzo
Transcript
Stampa la pagina - Pieve di Revigozzo
Nella poesia seguente parlo dei fatti, presunti soprannaturali, ma non riconosciuti dalla Chiesa, successi nel piccolo paese di S. Damiano, in comune di San GiorgioPiacentino il 29/9/61. La veggente coinvolta fu la Sig.ra Rosa Quattrini. Eugenio Milza La Madona dal per d' San Damiàn A San Damiàn c' sum andè ier, sla macchina d' dü straniér. I vurivan tö una Madona d’gess e igh èvan propi d’pèrt adess. Mamma Rosa la g’ha ditt : “Me vuris andè in paradis bèl dritt, ma sum vècia, i m' crëdan mia”. La g’ha rispost: “Prima d’andè via, In di so pais s’na catta mia. Lur ienn geint dla Rumania. Igh eran in botta, dré parghè e anca nöi a s' sum farmè. At vadrè che lasrò un segnèl, It cradran, e sarà cull che vèl”. La lasè un per bianc d’fiur, se arisva vist, che splendùr ! Quand è süccess al fatt, un lavùr che s’né mai datt, datu che stèva poc lontàn sum andè anca me a San Damiàn. La cüria,l’ha mandè a San Damiàn, dla geint che i’han studiè e che i sàn. I zivan che lemò, d' duttur agrèri, a g’na sariss stè pö d’un pèri. L’era d’avtöin , gh’era sütt la Nür. l’ho travarsè che era quèsi scür. In d’un camp sumnè d' furmeint, Là, d' nans na cà, gh’era botta geint. Vöi , l’ha conclus che a San Damiàn, in dal iesga ’l camp co’ i riuplan, A s' sariss scadè botta l’atmusfera e ‘l per a l'è fiurì, mia d' primavera. Gh’era chi che parghèva in snocc’, dill donn vecc’ che is sughèvan i’occ’ e di prett che i vurivan mia fès vëd, scutè dal rob che i parivan mia da crëd. Al vescuv, al fatt, al l’ha mai cardì e l’apparisiòn, le mia stè ricugnisì. Mamma Rosa, al papa, l’èva lasè, quatar milièrd ma l’i’ha mia ciapè. Ieran arrivè a pé o in biciclëtta, par sent ‘l fatt da cla dunëtta: “Intant che l’andèva in dl’ort, Mamma Rosa la s’né acort, Un prett che ‘l ga cardiva mia, ‘l gh’èva fatt sö na bèlla puesia . A la ziiva d’andè da l’urtlan a tö la sumeinza di per d' San Damiàn. che g’appariva la Madona e la s'è snuccè , la pora dona. La ga ditt che gum da parghè, par cul mond ché, mèlciapè”. Ma un ètar prett al m’ha ditt: “Prima d’mör l' lasrò scritt. Me sum seimpar stè tacc a Carpané, par me cöint, l’è vera, cul fatt lé ! “.