Stampa la pagina - Pieve di Revigozzo

Transcript

Stampa la pagina - Pieve di Revigozzo
Nella poesia seguente parlo dei fatti, presunti soprannaturali, ma non
riconosciuti dalla Chiesa, successi nel piccolo paese di S. Damiano, in
comune di San GiorgioPiacentino il 29/9/61.
La veggente coinvolta fu la Sig.ra Rosa Quattrini.
Eugenio Milza
La Madona dal per d' San Damiàn
A San Damiàn c' sum andè ier,
sla macchina d' dü straniér.
I vurivan tö una Madona d’gess
e igh èvan propi d’pèrt adess.
Mamma Rosa la g’ha ditt :
“Me vuris andè in paradis bèl dritt,
ma sum vècia, i m' crëdan mia”.
La g’ha rispost: “Prima d’andè via,
In di so pais s’na catta mia.
Lur ienn geint dla Rumania.
Igh eran in botta, dré parghè
e anca nöi a s' sum farmè.
At vadrè che lasrò un segnèl,
It cradran, e sarà cull che vèl”.
La lasè un per bianc d’fiur,
se arisva vist, che splendùr !
Quand è süccess al fatt,
un lavùr che s’né mai datt,
datu che stèva poc lontàn
sum andè anca me a San Damiàn.
La cüria,l’ha mandè a San Damiàn,
dla geint che i’han studiè e che i sàn.
I zivan che lemò, d' duttur agrèri,
a g’na sariss stè pö d’un pèri.
L’era d’avtöin , gh’era sütt la Nür.
l’ho travarsè che era quèsi scür.
In d’un camp sumnè d' furmeint,
Là, d' nans na cà, gh’era botta geint.
Vöi , l’ha conclus che a San Damiàn,
in dal iesga ’l camp co’ i riuplan,
A s' sariss scadè botta l’atmusfera
e ‘l per a l'è fiurì, mia d' primavera.
Gh’era chi che parghèva in snocc’,
dill donn vecc’ che is sughèvan i’occ’
e di prett che i vurivan mia fès vëd,
scutè dal rob che i parivan mia da crëd.
Al vescuv, al fatt, al l’ha mai cardì
e l’apparisiòn, le mia stè ricugnisì.
Mamma Rosa, al papa, l’èva lasè,
quatar milièrd ma l’i’ha mia ciapè.
Ieran arrivè a pé o in biciclëtta,
par sent ‘l fatt da cla dunëtta:
“Intant che l’andèva in dl’ort,
Mamma Rosa la s’né acort,
Un prett che ‘l ga cardiva mia,
‘l gh’èva fatt sö na bèlla puesia .
A la ziiva d’andè da l’urtlan
a tö la sumeinza di per d' San Damiàn.
che g’appariva la Madona
e la s'è snuccè , la pora dona.
La ga ditt che gum da parghè,
par cul mond ché, mèlciapè”.
Ma un ètar prett al m’ha ditt:
“Prima d’mör l' lasrò scritt.
Me sum seimpar stè tacc a Carpané,
par me cöint, l’è vera, cul fatt lé ! “.