versione standard - Antica Credenza di Sant`Ambrogio

Transcript

versione standard - Antica Credenza di Sant`Ambrogio
DIDODIN
Versione non adatta ai bambini
Versione milanese liberamente tratta dal
famoso racconto di Charles Perrault.
A cura di Tullo Montanari
l’òrlo de on grandissim bosch viveva un boschiroeu cont la
Insoasufamiglia.
Del rest dove podeva viv on boschiroeu? In la steppa? A Venezia?
In del Sahara che l'è pien de sabbia e gh'è nanca ona pianta ? Ciar
che el doveva stà visin a on bosch dove gh’eren i piant de tajà. Olter
a la miee, el gh’aveva sul firon de mantegnì sett fiolitt, sia perché
ghe piaseven i bagai - che el voeur dì pòcch perchè minga tucc quei
che ghe piasen i fioeu ghe n’hann ona caterva - sia perché
gh’aveven minga la television e alla sera saveven nò se fà e allora,
savii come vann i ròbb: patapim e patapam, on dì staven attent e on
alter borlaven via, inscì s’hinn trovaa ona niada de bagaitt in del gir
de ses ann.
E ògni vòlta la stessa solfa: “La colpa l’è la toa” “Nò che l’è la
toa...” “Ma te ricòrdet che mi vorevi fà... “ “Ma se mi s’eri mezza
indormenta...” comunque, l’è toa l’è mia, l'è mòrta a l'ombria, resta el
fatt che i fiolitt rivaven cont ona regolarità esagerada e bisognava
mantegnii.
Fin quand el boschiroeu el tajava tutta la legna che el voreva,
legna de brusà e legna per fà i mòbil, i ròbb andaven abbastanza
ben e on quai ghell el girava. Minga che vivessen a cavial e
sciampagn ò che andassen a scià a Zermatt, ma la vita se la
streppaven. Però quand la Region l’ha decis de limità el taj di piant
per salvà l’ambient, l’è staa on disaster e hinn finii in bolletta in
pòcch mes. El pòr òmm el gh’avaria scarpà via i oeucc ai Verd, ai
Ambientalista, ai Radicai e a tutti quei facc de pirla che staven de
cà in città e la menaven cont la stòria de salvà i piant, de minga
tajai, de minga schiscià i praa, de rispettà la natura, e tanti alter
menad. Già, tant a lor cosa che ne frega? Stann in mezz al ciment
e l’unica pianta che conossen l’è la pianta di pee...
El pussee piccol di fioeu, vun de quei rivaa per sbali come
alter cinch fradei prima de lù - in realtà avarien vorsuu avegh domà
on fioeu, anzi ona tosetta che in cà l’è on bell aiutt per la mamma el ciamaven Didonin, perchè l’era piscinin anca se l’era el pussee
viscor tra i fradei. L’è nò che fudess ona gran fadiga, vist che eren
ona banda de pirlòtt, mediament tarlucch e senz’alter nissun l’avaria
mai vinciuu el premi Nòbel per la fisica ò el saria diventaa el
segretari nazional de on partii politich de un cert riliev... ben, quest
magari l’è de dimostrà, ona quai possibiltà la ghe sarìa... ma
insòmma el Didonin l’era mej de nient.
Ona nòtt Didonin el sent parlà i sò gent e el papà, on òmm
cont el coeur d’òr, on compagn de quei giust, vun de quei che dòpo
2
che l’è mòrt disen: “L’era davvera ona brava persòna anca se
l’andava minga in gesa... hinn semper i pussee bon che vann per
primm... ” el ghe fa a soa miee: “Pòdi minga vedè morì de famm i
nòster fiolin... Doman i a pòrti in del bosch e i bandòni inscì se
troeuven on quaighedun che i a manten, ben, altrimenti pegg per
lor. La colpa l’è minga mia ma de ‘sta società capitalistica de merda
e anca de quel troia de on Berluscon... ma almen podaroo dì de
avè tentaa inscì sont a pòst con la coscienza e se la ghe va mal,
digh che se rangen.” Quell che se disaria "on discors pragmatich".
La mamma, anca lee dònna de gran coeur, ma a differenza
del marì taccada a vun de quei partii derivaa de la veggia
democrazia cristiana, vun qualsiasi, hinn tanti, e la se mett a piang:
“Come te pòdet pensà ona ròbba compagna? Se deven morì de
famm, lassa almen che moeuren a cà soa e minga in gir in di strad...
Va ben morì de famm, ma on poo de chella ròbba... sù, femmes
minga parlà adree... Se la savess chissà cosa el disaria el
Bottiglion....”
“Perché i bottiglion adess a parlen?”
“Ignorant, minga i bottiglion de vin, el Bottiglion onorevol, quell
cont i oeugg rotond che el parla con on sassin in bocca... Andemm
avanti, che vialter compagn capisarii mai nagòtt... Mi disevi che i
fiolitt pòden morì anca a cà nòstra, quell podom concedighel, tant a
morì de famm costa pòcch, fòrsi nient.”
Ma el pader l’era on crapon e l’aveva decis che se doveven
morì che morissen minga davanti a lu, òmm sensibil che ghe dava
on cert fastidi. Poeu sett funeralitt, anca de poaret, hinn semper ona
bella spesa che al moment el podeva minga permettes.
El Didonin, che l’era adree a leccà per terra per vedè se gh’era
ona quai freguia de pan - vacca, come eren consciaa, varda che l’è
brutta la famm - el gh’aveva el vizi de scoltà i discors di alter come
se el fudess vun de la Digos, anca se in sto cas i interess eren anca
i sò, e el mett giò on pian. Ve disi minga quell che el pensava di sò
gent ma podii ben immaginall.
A la mattina, prima ancamò che i usellit cippassen, el va al
fiumm e el se mett in saccòccia ona brancada de sassit de quei
bianch e el torna in lett.
Dòpo avè faa colazion - che l’era ona bella tazza de acqua
fresca appena cavada del pozz, on respir profond e.. òp, andare el pader el dis ai fioeu che sarien andaa tucc insemma in del bosch
a fà ona bella scampagnada.
3
“Papà, ma qual scampagnada de l’òstia - dis el maggior che
el se sentiva el pòrta vos del grupp come el Rutelli in l’oliv, che el
conta on cazzo ma l’è convint de vess important e el cerca de parlà
in ponta de forchetta anca se el riess minga a liberass del "famo e
annamo" - gh’emm ona famm che se mangiarissom i gombet e ti te
voeuret fagh camminà in del bosch inscì la famm la cress. Ma dagh
on quaicòss de mett sòtt ai dent, alter che passeggiada...”
“Camminà fa ben a la salud e a la circolazion - el repia el
pader – l’ha scrivuu anca el Lenin in d’on liber del 1904: “Un passo
avanti e due indietro”. E poeu se l’è ‘sta stòria de la famm... Come
se avessov mai mangiaa... Ve ricordii a la festa de “Liberazion” che
mangiada avii faa?”
“Papà, per piasè, la festa del giornal Liberazion l’hann fada
prima di elezion e poeu, se te se ricòrdet, emm domà resignaa i
avanz di costit a la griglia e on quai vanzausc de salamela, tra l'alter
salada de brutt, e de allora tirariom la cintura, se ghe l’avessom.
Te vedet nò come semm consciaa? Te parom gent che de sòlit
mangia al Savini ò a la mensa de Montecitori? ”
“Guarda, l’è pròpi vera che l’ignoranza la finiss mai.. Sii mai
content... Ma savii quanta gent, quanti capitalista pagarissen per
vess bei snei come vialter e invece vialter segutii a rognà...”
“Papà, ma quai snei... Soo nò se te scherzet ò te parlet sul
seri... Semm pell e òss, parom vegnii foeura de on gulag, alter che
snei... manda i capitalista grassòt in di gulag e poeu domandegh se
gh’hann famm ò se hinn content de vess bei snei e te vedaree se te
risponden.”
Nient de fà: l’era vun che el cambiava minga idea facilment
tant che el sperava ancamò che vegniss in Italia el Stalin Barbison a
sistemà i ròbb anca se gh’avevem dì che l’er mòrt de on bel poo
d’ann.
E el pòrta i fiolitt in del bosch a cost de ciappai a pesciad in del
dedree.
Didonin el se mett per ultim, anca se per i pesciad l’era el pòst
dove se ris’ciava pussee de tucc, e senza fass vedè el fa scarligà i
sassit per terra man a man che andaven denter in la foresta.
Quand riven in on sit pròpi lontan, pien de piant, scur che se
vedeva nanca a spuà per terra, el pader el se mett a tajà on quai
ramm e el ghe dis ai fioeu: “Oei, manega de slandroni, al pòst de stà
lì cont i dent in bocca cerchii de fa su i fassin inscì quand tornom a
cà vendom on poo de legna. Alter che lamentass de la famm... Fasii
4
on quaicòss, deves de fà, sù, belli, movii i manitt, che servissen
anca per lavorà minga domà per portà i michett in bocca...”
E i fioeu, pur debol, ghe obedissen anca perché gh’hann
nanca la fòrza de discut.
Intant che hinn ciappaa a ligà i fassin, el pader el taja la còrda
e quand i fiolitt se accòrgen se metten prima a ciamà el papà e poeu
se metten a piang.
L’unich che che se la toeu minga calda l’è el Didonin che el
dis ai fradei: “Calma, fioeu, calma. Vist che mì son minga pirla come
vialter, hoo segnà la strada cont i sassit. Mi voo adree ai sassit,
vialter vegnii adree a mi e semm a pòst. Anzi, tirii su i fassin che
cercaremm de vendi per nòster cunt e magari toeuvomm quaicòss
de mangià e el papà digh che el vaga a dà via i ciapp... Quant a la
mamma anca lee la gh’ha i sò ma v’el disaroo on’altra vòlta.”
Pròpi quel dì, varda certi vòlt cos’è mai la combinazion, el
vardabosch el gh’aveva portaa a la famiglia de dannaa on poo de
selvaggina per ordin del sò padron, on scioron, ch’el gh’aveva terr e
bosch, sfruttador de la pù bell’acqua che se l’avess poduu l’avaria
mongiuu anca i formigh per fà el butter. On para de legor, ona quai
fasanella, on bell tòcch de cerv, tutta ròbba bòna, besti che el
padron l’aveva mazzaa insemma ai sò amis e putòst de trai via el
faseva el generos e ghi a regalava ai poaret mettendogh insemma
on bel poo de pan pòss, che avarissen dovuu dagh ai gainn ma
quand vun l’è generos, l’è generos.
La mamma quand l’ha vist rivà tutt ‘sto ben de Dio l’era quasi
pentida de avè manda via i fiolitt, anca perché la pensava che la
ròbba la saria andada a mal in quant per lor du, lee e el sò marì,
l’era tanta, podeven minga s’cioppà, e gh’aveven minga el frigorifer
per conservalla. Va ben che la selvaggina la dev frollàà ma lì la
saria finida per marscì.
In del moment che la pensava sti ròbb se derva la pòrta e
riven tutti i fiolitt...
La pòra dònna la credeva nò a ona situazion compagna,
situazion che capita domà in di film de segonda categoria, in de la
Carrà e in di miracoi de san Daniel, el protettor di giambon cru (per
quei còtt che pensa san Giovann Ne-pù-ne-meno che l’è de Praga,
el sit di giambon còtt per eccellenza) De ona part l’era contenta de
vedè i fiolitt perché dòpo tanti ann la s’era affezionada a lor - in
fond i fioeu hinn semper i fioeu - de on’ altra ghe girava el fong de
dove mettes adree a fà de mangià per tutta la truppa e al penser
che dòpo l’avaria dovu lavà e sugà piatt, posad e padei. L’è nò per
5
parlagh adree ma l’è vera che i dònn hinn mai content e se sa mai
come mettella... Anca el pader el gh’aveva on quai penser se non
alter quell de tornà a cà e trovà la miee nervosa e, ancamò pegg,
come al sòlit, nagott de mangià e allora el girava intorna a cà,
denter e foeura del bosch senza decides a andà denter.
Invece l’è stada granda la sorpresa quand, rivaa visin a cà,
ghe par de sentì on profumm de carna rostida ma el pensa de
avegh i allucinazion come quei che in del desert veden l’acqua ò la
par condicio a la RAI. El derva la pòrta e el ved tutta la banda
intorna al tavol. Sorpresa doppia perché i sò fioeu s’eren mangiaa
tusscòss lassand nagòtt per el papà. Ma nagòtt, nagòtt domà el
profumm del ròst... E quest l’era el risultaa del sò insegnament de
spartì semper tutt e che la proprietà l’è ona ladraria. Bel success
davvera...
Didonin, fasend molto mal, el ghe conta come l’ha faa a tornà
indree cont la stòria di sassitt.
L’òmm intant el pensa: “Dòpo se lamenten se i a mòlli in del
bosch... Varda che hinn di bei facc de palta, hann mangià tutt senza
lassam nanca ona freguja... Disi, podeven vanzam almen on
assagg, el garon de ona legora, on tocchel de cerv, quaicòss...
macchè. Brutti egoista de merda, test de capitalista, hann pensaa
domà per lor. Gh’hoo fina el dubbi che sien fioeu de on quai tipo de
destra, magari del La Russa che me disen che cont i dònn el fa
borlà in terra nagòtt... Eppur mi ona quai pagina del Capital ghe
l’hoo leggiuda a 'sta banda de ignorantòtt, anca se mi,
personalment, ho mai capii cosa voress dì, ma pensi de vess minga
l’unich in del partii.. E istess var per mia miee, brutta pòrscella
d’ona democristianona, bòna quella... L'è pròpi vera che hinn tutti
forchettoni… Quasi, quasi la vòlta che ven pòrti anca lee in del
bosch e chi s’è vist, s’è vist inscì me desfesci anca de la paolòtta
maledetta e de tutti i sò santitt e che el vaga el sò amis Bottiglion a
cercalla...”
E anca quella nòtt, che la dovaria vess stada on poo mej di
alter vòlt, per el pòver boschiroeu l’è finida con la panscia voeuja e
cont i ball che ghe giraven. Anzi la miee che la gh’aveva la panscia
piena, l’avaria vorsuu dagh on poo denter che la sentiva in forma e
on quai peccaa se podeva fall, poeu bastava cuntaghel al prevòst e
tutt l’era a pòst, ma el sò mari, voeui come on sacch e incazzaa
come ona bestia, el ghe pensava nanca a la codega e quand el se
accòrgiuu di intenzion de la sposa l’avaria vorsuu dagh on frocch in
d’on oeucc ma poeu per la debolezza, l’ha lassada perd.
6
La sera dòpo s’erom al camp di cent pertegh: stomegh voeuii
e nagòtta de mett sòtt i dent.
El boschiroeu el dis a la miee: “Doman i a pòrti in del bosch
ma ‘sta vòlta me ciaven minga... A propòsit, varda che gh’avevi faa
on penserin de portat anca tì in del bosch dòpo che te me vanzaa
nagòtt de mangià ier sera e la t’è andada ben per un pel, ma sta’
attenta che al primm sbali te castighi.”
El sòlit Didonin el sent el discors e el pensa de fà come la
prima vòlta e a la mattina el se desseda de bonora e el cerca de
andà foeura per ciappà i sassit ma la pòrta l’è sarada cont el lucchet
e la ciav la se troeuva minga. Per fòrza, el gh’aveva dii come
l’aveva faa e sò pader, brava persòna, l’aveva faa sparì la ciav.
Ma el fiolin l’è intelligent e el va a toeu on tocchel de pan pòss
che l’aveva sconduu dò ser prima per i moment durissim, quei che
capiten duu minut prima de morì e le mett in saccòccia.
El dì dòpo la menada se ripet, el pader el se nascond ma i
fiolitt riden tra de lor: ”El pirla – ormai tra de lor ciamaven el pader
“el pirla” ò “el compagn di me ball” second l’umor e la mamma
”quella sfondrada de ona paolòtta” che insòmma l’è on gran mancà
de rispett ai gent ma cert che quei eren genitor on poo schifos – tant
che el pirla, el pensa de perdi ancamò... “Che brao pader che
gh’emm... Che colp de cu che gh’emm avuu cont el pader..
Verament on progressista, vun de quei che se perden nanca on
girotond... Lu sì che l’è mej perdel che trovall...” " Anca nòstra
mader l'è on giell…" “Meno mal che gh’emm i sassit e pòdom tornà
a cà. Anca se la nòstra cà l’è quell che l’è, cont i du voncioni che se
troeuvom come pader e mader...”
Didonin l’aveva minga fà el cunt cont i usellit. I usellitt semper
pien de famm anca lor perché se ved che el bosch l’è on sit che
mett petitt, aveven beccaa i freguj e i bagai hinn restaa come quei
de la mascherpa senza nient de andagh adree.
Didonin el pensa: ”Stavòlta semm in la bonza fina al còll.
Minga per tornà a cà, che l’è on schivi de cà dove gh’è mai nagòtt
de mangià, per tasè di confòrt che semm nanca se hinn, e con
l’esempi che ghe dann i duu barboni anca l’educazion civil l’è on
optional, ma resta el fatt che de nòtt in del bosch giren i loff e voraria
minga che ghe trovassen. Va ben che semm sett e podarann minga
mangiagh tucc e mi me la cavaria, vist come hinn ciola i me fradei,
ma se sa mai...”
On senter el var l’alter e deven decid quell de ciappà.
7
“Femm «pin, pin cavallin» per cattaa foeura el senter?” el dis
on fradell.
“Nò, ciappem quest che el me par pussee largh..” dis on alter.
“Nò, quell alter l’è pussee battuu... varda gh’è anca i cagaritt
de cavra e magari troeuvom on pastor che ghe regala on poo de
latt...” el vosa on terz fradell.
“Silenzi - el dis Didonin che anca se l’era el pussee piccol
l’era prepotent come pòcch e l’aveva imparaa de sò pader a minga
scoltà i alter al de foeura del segretari de la sezion - scernissi mi...”
e dandos on sacch de ari el ghe dis a on fradell: ”Ti, pertegon, va su
quella pianta lì e cerca de vedè on quaicòss. Fa’ minga come la
«piccola vedetta lombarda» e cerca de vess on ciccin pussee
scròcch, che chì semm minga adree a scriv el "Cuore" ma devom
tornà a cà e ved de minga fass cattà de on quai cacciador che el te
scambia per on usell...”
El fiolin el va sù e el vosa: “Gh’è on lumin, gh’è on lumin..
Fradei, semm fortunaa... dev vessigh gent de la part de lì...”
E tucc content se invien in direzion de la lus.
Cammina, cammina riven a ona casetta, picchen a l’uss e ven
a dervigh ona dònna.
“Santo sifol, se fasii in gir? Sii ona class di scòl elementar in
gitta che l’ha perduu la strada?” rendendos nò cunt che tra el
pussee grand e el pussee piscinin di fiolitt gh’eren almen ses ann
de differenza “Nò sciora – el ghe dis Didonin – semm sett fradei che
hemm perduu la strada in del bosch...”
“ Ah, hoo capii sii i sett nanitt che gh’hann in cà Biancanev...“
“Nò, sciora, semm anca numm sett, ma a part che semm
minga nani ma fiolitt, l’è ona combinazion se semm in sett, numm
con la stòria de Biancanev gh’entrom nagòtta... Tra l'alter anca i
autor di dò stòri hinn different Perrault e i fradei Grimm... Ma le,
sciora, la pò minga savell...”
“Oh cari i me fioeu, l’è nò che avii trovaa on gran sit. Me marì
l’è un strion, on moster che quand el ved i fiolitt ghe ven l’acquetta in
bocca: i a mazza e poeu i a mangia. Mi l’hoo sposaa per
corrispondenza, cont ona inserzion in sui giornai, " Giovane
illibata..." e tucc i ròbb che se metten tant per fà colp e avaria mai
pensaa a ona ròbba del gener anca se adess me sont quasi
abituada. Savii fioeu come l’è: col temp se se abitua a tutt... Sì, el
me òmm l’è on poo rustigh, grand e gròss e de pel ross, on omasc
che el par el Giuliano Ferrara, che quand el gh’ha bisògn on taxi el
ciama on TIR, ma de lì a mangià i fiolitt ne corr, domà che quand
8
me sont accorgiuda che i a mangiava - certi vòlt bei che crud, senza
nanca una passada a la griglia - l’era tard. Gh’hoo dii on quaicòss,
anca sòtt vos, e lu el m’ha dà vona de quei battud, ona resentada
che ne bastava la metà e a momenti el me coppa e de allora el me
ten presonera, quindi l’è mej che vialter girii al largh.”
“Sciora - el rispond Didonin - capissom che l’è ona ona brutta
stòria, la soa cà l’è pericolosa e sò marì l’è on disgraziaa fottuu che
lee la dovaria denunciall, ma anca in del bosch cont i loff in gir l’è nò
che sia ona bellezza che andemm in sul velluu. Lee la podaria
minga nascondegh per ona nòtt in d’on quai sit?”
“Provemm, ma l’è ciar che gh’hoo minga responsabilità... Mi
corri i me ris’c che se el ve troeuva in cà chissà come el se incazza
con mi e giò bòtt... Tra l’alter anca mi gh’hoo sett tosanett che per
fortuna in ‘sto moment hinn andaa a toeumm l’acqua al pozz
altrimenti avarien faa la spia cont el sò papà. Hann ciappaa tutt de
sò pader, grand, gròss, gramm e monarchich... l’è pròpi vera che i
tosann patrizen e i mas’c matrizen... Vegnii denter e andii in soree e
stii bei fermi senza moeuves, me raccomandi...”
“Sciora, - dis Didonin - vist che l’ha faa trenta la podaria minga
fà trentun e dagh on quaicossorina de trà giò che l’è dell’alter ieri
che semm a digiun?”
“Ò pòri fiolitt... ve daroo de mangià quell che avevi preparaa
per i me tosanett che tant hinn grass come troiett e a lor ghe daroo
quaicòss d’alter, anca se gh’avarann de rognamm ...”
I fiolitt se ingòssen cont el disnà di strionett che doveven vess
grass de sicur con quell che mangiaven e vann in sul soree, bei
schisc senza fà frecass.
Senten i tosanett arrivà e senten anca che ciòcchen i limoni
per el mangià che quella sera l’er gramm ma la mamma i a condiss
via disendogh che l’aveva desmentegaa el caldar sul foeugh e
gh’era brusà tutt e l’aveva dovuu rangiass con formagg, oeuv e
bològna e che per ona sera podeven portà pazienza. Poeu senten
el strion che el riva e el se mett a tavola.
Ma in ògni grupp che se rispetta gh’è on pirla e lor faseven
minga eccezion, anzi de pirla ghe n’era pussee de vun. On fradell,
curios come ona scimbia tant che el ciamaven Vardavarda, el fa
oggina da l’entrada del soree e el strion le ved.
Allora el va dessora, con la lampada el se fà ciar e el troeuva
dinnanz i sett fiolitt che tremen per la paura.
El ven de bass e el ghe dis a la miee: “Brava, brava dònna.
Hoo vist la sorpresa che te voeurevet famm... perché se la fudess
9
minga ona sorpresa ma se te m’avesset sconduu di fioeu in cà mia
senza dimm nagòtt, ben allora te piccaria come on tappee quand a
Pasqua ghe se tira foeura la polver...”
“Nò, nò,
l’era ona sorpresa che vorevi fatt per el tò
compleann...”
“Ma se al me compleann manchen anmò vòtt mes, s’te me
cuntet? Oei nana, te saree minga adree a toeumm per el cu? ”
“Figuremess se me permetti... Hoo vist che eren inscì magritt
e allora vorevi ingrassai on poo e dòpo ti avaria daa de mangià...”
“Brava, te gh’heet rason che hinn magher, paren la reclam del
Contourella, ma vòtt mes hinn tròpp. Basta ona settimana, quindes
dì al massim. Ti dagh de mangià a crepapell che mi poeu i a lessi e
i a mangi cont un gottin d’òli, ona presa de sal, ona girada de pever
e ona sbroffada de limon che l’è la soa mòrt. Pensi che ona quai
volta te dovariet saggiai anca ti e faghen sentì on poo anca ai
tosanett.”
“Nò, mi me la senti minga, per el moment, grazie, come se
avessi accettaa... Te see che sont a dietta e patissi de brusconi con
la carna tenera, e anca i tosanett preferissen la nutella, i patatitt, i
hamburgher, pollaster rostii... te see, ròbba de gioin..”
“Tutt porcherii che fann mal. Ti, ti a viziet. Ma te vouret mett
on garon de on fiolin de tri ann, ròsa, bel tener, cont on hamburgher
schifos che se sa nanca cosa gh’è denter? Chissà cosa ghe
metten... Chi, in chella cà chì, mi comandi pu nagòtt, son diventaa
vegg, altrimenti te vedarisset.. ghe la daria mì la nutella e i patatitt ai
tosann.. . Va ben lassemela perd e pensa a ingrassà i bagai, poeu
vedaremm.”
La dònna la ciama giò i fiolitt e la ghe dà de mangià. A dì la
verità, se ingòzzen come porscelitt perché aveven mangiaa
on’oretta prima el disnà di strionett e ghe la faseven pù a trà giò el
mangià, avendogh i busecchit schisciaa, abituaa com’eren a mangià
pòcch ò nient. Poeu i a manda a dormì in d’ona stanza dove gh’eren
duu gran lett.
In vun di lett staven i sett tosanett del strion che dormiven con
la coròna in testa. Sta stòria de la coròna intant che dormiven la me
par minga el massim de la comodità in quant vun el se spòsta e la
coròna la ghe scarliga giò del coo de chì e de là, anca se i corònn
gh’aveven sòtt on elastich, ma pararia che el strion oltre a avè
manii de grandezza e el voreva fà finta che i sò tosanett fudessen di
principess perchè l’era de idei monarchich e l'er content per el
rienter di Savoia – dinastia che lu l’ammirava fin dal 1943 quand
10
eren scappaa come legoròtt vista la mala parada - el doperava i
corònn per i sò tosann. Ona mania come on’altra - gh’hinn dònn che
dòrmen cont i bigòdin e nissun gh’ha nagòtt de dì - ma questa
mania del strion che la pararia minga dannosa, invece vedarii che la
finiss mal per i pòri strionett.
Vers la voeuna de nòtt el strion el se sveglia e el se mette a
girà per la cà a dervì cassett, rugà in di cardenz, toccà de chì e de
là, tant che se sveglien sia la soa miee che Didonin che con quell
che l’aveva mangiaa, el gh’aveva on poo de mal de panscia.
“Cosa safformento te cerchet senza nanca pizzà la luz? Te
see adree come semper a cercà on quaicòss de mangià? Te see
che se te manget foeura past te digerisset mal e te ven la nausea.
Dimm a mi, cosa te cerchet che ti te troeuvet mai nagòtt” la dis la
miee.
“Troeuvi mai nagòtt, troeuvi mai nagòtt... Per fòrza. Se te
gh’avesset minga quel pòrco de on vizzi de spostà la ròbba senza
dimmell te vedarisset che mi quel che cerchi, trovaria. Sont adree a
cercà el pugnal, quell longh cont el manigh d’òss. Dov’è che te
l’hee casciaa?”
“Cosa te voeu fà cont el pugnal?”
“Hoo pensaa de tajagh el crapin ai fiolitt perché gh’hoo el
presentiment che me faghen on brutt scherz...”
“Ma lassa perd, dòrma, quiettes, che doman mattina t’el
troeuvi mi el pugnal e te feet tutt con còmod..”
“Dòrma nient del tutt. Gh’hoo un brutt presentiment e hoo
decis de tajagh el coo prima che me scappen e gh’el tajaroo...”
Didonin el sent i discors e el cerca de mettigh on ripar. El se
leva sù, el ciappa i corònn ai tosanett e i mett in coo ai sò fradei, che
seguten a dormi come di pabiòtt senza immaginà che ris’c a corren,
se mett su anca lù ona coròna e el fa finta de dormì.
El strion el riva de sora e senza nanca accend la lampada per
minga svegliai el va per tajagh i test ai fiolitt ma prima de fall, per
sicurezza, el ghe tasta in coo per sentì se per caso gh’hann la
coròna. Come el sent i corònn el pensa che quella rembambida de
la soa miee l’ha scambiaa i lett e l’ha miss i fiolitt in del lett di
tosanett. El pensa al ris’c che l’ha corruu e con on gran colp el taja i
crapitt de quei che hinn in de l’alter lett senza coròna e el torna in
stanza soa senza nanca lavass i man.
Tutt soddisfaa tant che el credeva addirittura che se ghe
fudess staa on nodar el saria andaa in sul liber del Guinness di
primaa per quell sò colp secch che l’ha staccaa sett testolitt in ona
11
vòlta sola, el dis a la miee: “Doman compra domà verdura e pan
che a la carna e al vin ghe pensi mi.” e intant che el se giusta per
dormì almen on tre orett ancamò, el canta sòtt vos, tutt content su
l’aria de Guantamera: “La carna grassa... dammela a mì.. la carna
grassa... la carna grassa...”
Didonin el desseda i fradei el ghe raccomanda de fà citto e
pian, pianin i a pòrta foeura de la cà di orror che nanca el Dario
Argento in libidin l’avaria immaginaa ona ròba del gener.
Quand hinn staa foeura, via a corr come i disperaa, giò per el
bosch, a manetta, senza mai fermass.
Dopo on tre or, el strion el se desseda, el se stira, el se gratta
perchè el gh’aveva on poo de eczema su on brasc e el va a vedè
come la và la soa colazion, cioè i fiolitt, e el se accòrg de avè faa
ona strage di sò tosann. Ve lassi pensà el nervos che gh’è vegnuu...
Per primm perchè l’era sparida la colazion e poeu perchè i tosanett
eren quasi noeuv. Brutt, ma noeuv. La soa sciora la vosava come
on’aquila, «I me tosann, i me tosann... ò signor, i me pòri tosanett
che brutta fin, varda chì che ròbba...» Sangh de tutt i part, i testin
che faseven impression a vedei destaccaa di còrp... i covert per
terra, i cussit sporch de sangh, i tappee tutt risciaa, insòmma on ver
disaster... Insemma ai fiolitt eren sparì anca i corònn, minga de tant
valor perchè eren doraa e minga massizz ma nanca de trà via. Tra
l’alter de quei corònn s’è mai savuu la fin ch’hann faa e se i aveven
rangiaa i fradei prima de fà la bella ò se s’eren perduu in del casin di
avveniment. Insòmma ghe n’era assee per fà innervosì anca vun
con pussee pazienza del strion.
“Pòrtom subit i strivai di sett legh che devi corrigh adree a quei
bastard de fiolitt che quand i a ciappi te vedet cosa ghe capita...” el
ghe vosa a la miee che tutta piangiolenta la dev obbedigh anca se
in cà gh’è on gran disordin e lee l’avaria vorsuu prima de tutt mett a
pòst i ròbb e almeno passà el strasc per nettà el sangh che gh’era
finii per terra che quand el se rapprend l’è difficoltos de nettà. E
poeu perchè la sopportava nò la baraonda che gh’era in la stanza
cont el disordin per i test de ona part e i còrp de on’altra.
I strivai di sett legh gh’entraven nagòtt con la Lega Araba, la
Lega Lombarda, quella contra el Barbarossa, la Lega nord ò la Lega
naval, nò, gh’aveven la particolarità che a ògni pass faseven sett
legh che sarissen, pass pù, pass meno ona misura corrispondenta a
vintun chilòmetri in manera che vun, mettem, per andà a Lecch de
Milan, el faseva domà dù pass e ghe ne vanzava on ciccin. Alter
che la velocità de la ferrovia Milan-Lecch! Però l’era on casin a
12
centrà giust el sit perché essendo vintun chilòmetri per vòlta se
podeva trovass tròpp avanti e bisognava fà ben i cunt per minga
sbaglià la mira e certi vòlt vareva la pena de slongà la strada per
evità de dovè fà continuament innanz e indree.
In on pass, che emm vist vess vintun chilòmetri, pass pù,
pass meno - quindi voeur dì che i fiolitt aveven corruu ben fòrt - el
riva visin ai fioeu che filaven ancamò ma gh’aveven pù de fiaa.
Quand el veden se stremissen in ona manera de nanca cred. Anzi
per vess sincer e vorè contalla tutta, con permess, se dev dì che
pussee de vun se l’è fada adòss. E ecco perché disen che la cacca
la mena bon: el strion el ghe mett sù on pee, el scarliga e el caso
voeur che el se infilza pròpi sul cortell che el gh’aveva in man e el
moeur sul colp. Quant al portà bon se dovaria domandaghel al
strion ma ormai l’è tard. Vardii che in tutti i maner l’è ona bella
combinazion, ma se dev credigh altrimenti i stòri se pòden pù cuntà.
Didonin l’ha capì subit el valor di strivaj. Ghi a càva giò al
strion, anca se ghe faseven schivi e i a netta a la bell e mej cont di
frasch che gh’eren intorna. El ciappa i sò fradei e ghi a consegna a
on boschiroeu che passava de chi part de lì, el se mett su i strivai dòpo avegh miss denter on bel poo de erba perchè per lu eren
grandissim anca se eren strivai magich che se adattaven ai pee de
chi i a metteva sù - e in quatter pass el riva al castell del re. El re,
on re qualsiasi, stemm minga lì a fà i sottil, tant on re el var l’alter, come i president de la Repubblica, vun ò l’alter l’è istess, basta vedè
che bei campioni gh’emm avuu, certi vòlt addirittura pegg di re che
l’è “tutto dire” - l’è adree a discut con tutt i sò consiglier e Didonin,
come l’è el sò vizi, el se mett a ascoltà e el capiss che eren disperaa
perché saveven minga come mandà on messagg ai generai che se
trovaven lontan del paes a fà ona certa qual guerra. Vist che a quei
temp gh’eren minga possibilità de comunicà in pressa cont el telefon
ò i telegramma e tanto meno l’E-mail, l’esercit el saria staa sconfitt.
Se sa minga de che tipo de messagg se trattass vist che el re el
podeva savè nagòtt essendo inscì lontan de la battaglia e come el
podeva dagh ordin ò consili, ma quest disen i liber e mi v’el cunti.
Didonin el se fà avanti: ”Re, ghe pòrti mì el messagg al
general.”
I consiglier del re, gent che robaven a man salva come tucc
quei che stann visin ai potent, el varden come se varda on scemo:
“Pensa tì - ghe dis vun - el riva lu, el pistolin che el pòrta el
13
messagg. E come te veet? Te volet? Chi è che te see? El Nembo
Kid?”
“L’è on fiolin - rincara on alter - e l’è minga el cas de dagh a
traa. Soo nanca come l’ha faa a vegnì denter. Chì gh’è on servizi
d’ordin che fa pena. Bisognarà cambià el capp de la polizia e anca
el minister de l’interno.” Poeu rivòlt a Didonin: “Sent nano, va a cà a
fass dà ona bella tazza de latt cald de la toa mamma e rompa minga
i ball a la gent che l’è preoccupada. T’hann minga insegnaa
l’educazion i tò gent?”
“A part che i me gent hinn quell che hinn e gh’avaria anca de
fà ona certa denuncia al telefon azzur se l’avessen giamò inventaa rispond Didonin - ma vialter cosa ris’cii a damm a traa? Me dii el
messagg e mi voo, intant vialter provii a fà andaa i vòster cavai se
ghe la fann e vedaremm chi è che vinc la gara.”
El re, tant per dagh adòss ai sò consiglier che l’era on poo de
temp che ne indovinaven nanca voeuna - tant che ghe pareva de
vess el president de ona squadra ded fòlball che quand i allenador
sbaglien sbaglien formazion disen che la colpa l’è del president - el
decid de dagh ona còpia del messagg al fiolin e de desfesciassel
d’intorna e contenporaneament andagh in del retro ai consiglier.
Didodin el va in pochissim temp, el consegna a on general el
messagg e el torna al castell che i cavai eren ancamò a meno de
metà strada.
Quand el riva, a dimostrazion che l’era minga on pacch, el
porta ona lettera del general. Credi minga che fudessen important
‘sti messagg ma savii come hinn quei che fann i guerr e che hinn in
parlament: anca se hinn di pòr pirla creden de vess el bamborin del
mond. A sto pont ghe fann ona gran festa senza nanca spettà de
savè come la saria finida la guerra e el re le ciappa al sò servizi
come pòrtaordin “a la velòce” che l’era ona manera de dì. El ghe fa
on bell contratt cont ona paga pussee che bònna e Didonin el va a
recuperà i sò fradellitt e tutt insemma se loggen in ona cà visin al
palazz real. Poeu metten sù ona agenzia de recapit che ciamen:
“Sett legh per vòlta. Letter e pacchet. Consegn in giornada”
Quant ai sò gent i fiolitt fann finta de nagòtt e se sa minga se
lor avarann savuu de la fortuna di bagai ò meno, resta el fatto che
gh’hann minga avuu el coragg de fass viv. Ghe saria calada anca
quella che dòpo de avei pientaa in del bosch con el ris’c de fai morì
gh’avessen la faccia de lamera de fass avanti quand i ròbb s’eren
sistemaa. Va ben che vun l’era on compagn piciròtt e l’altra ona
14
democristianòna ma el tròpp l’è tròpp e nanca on giudes de quei
che hinn semper d’accòrd con lor i avariss assòlt.
Per mi: digh che s’ciòppen, i duu sporscellent...
15
16